Ik had deze week een paar slapeloze nachten.
Als vader met jonge kinderen kan ik inmiddels wel tegen een mindere nacht.
Maar de kinderen slapen de laatste weken prima.
Afkloppen.
Nee, het kwam door mijn werk dat ik urenlang naar het plafond lag te staren.
2 zieke werknemers van klanten van mij die mij beide een nacht hebben gekost.
Ervaren casemanagers weten het: 80% van je tijd ben je kwijt aan 20% van de verzuimdossiers.
20% van de zieke werknemers die je moet begeleiden zijn de energievreters.
De hoofdpijndossiers.
De dossiers die van casemanagement een lastig vak maken.
Om zulke dossiers tot een goed einde te brengen vereist vaak veel denkwerk. Want je wil geen fout maken. Niet dat door één ondoordachte actie, je tot dan toe perfect opgebouwde dossier, als een kaartenhuis in elkaar dondert.
En wat het frustrerend maakt, is dat het lange tijd voor noppes lijkt, wat je aan het doen bent. De oneindige hoeveelheid energie die je in het dossier stopt, leidt tot helemaal niks.
Ik zie je denken.
Hebben we het hier nog steeds over de begeleiding van zieke werknemers?
Jazeker.
Verzuimbegeleiding is vaak net schaken.
(Om misverstanden te voorkomen: ik heb het hier niet over dossiers waarbij een ziekte gewoon verklaart waarom de werknemer niet werkt. Nee, ik heb het hier over die andere categorie dossiers)
Dan lijkt aan de schaakpartij vaak maar geen eind te komen. Je hebt een overtal aan stukken, maar je krijgt je tegenstander niet schaakmat.
En de zieke werknemer biedt vooralsnog geen remise aan.
Afgelopen week was ik met veel hoofdpijndossiers bezig. En 2 dossiers bezorgden mij dus slapeloze nachten. Ik lag uren lang te malen over wat ik zou moeten doen. Wat mijn volgende zet zou moeten zijn.
En na de 2e slechte nacht vroeg ik mij ’s ochtends af:
Moet ik me niet wat meer bezig houden met gewone ziekmeldingen?
Ziekmeldingen waarbij de werknemer graag wil werken.
Maar ziekte de enige reden is dat dat (nog) niet lukt.
Wat minder conflictdossiers…
Nu moet je jezelf dat soort vragen nooit stellen, voordat je je eerste kop koffie hebt gehad.
Maar gelukkig kon ik het antwoord zelf snel bedenken.
(Eigenlijk niet eens bedenken. Ik weet het antwoord al jaren. Maar voor een split-second was ik het antwoord kennelijk vergeten. Waarschijnlijk door de combinatie van slaap- en cafeïnetekort)
Casemanagement draait natuurlijk om die 20% lastige dossiers.
Het gaat bij verzuimbegeleiding juist om de werknemers die niet aan het werk zijn, maar dat wel zouden kunnen.
Wij casemanagers zorgen ervoor dat – als we ons werk goed doen – deze werknemers niet onterecht ziek thuis zitten.
En de 80% van de zieke werknemers die echt wat hebben?
Die kan iedereen begeleiden.
Die Wet Verbetering Poortwachter begrijpt mijn nichtje van 10 ook.
Als ik er even een uurtje met haar voor ga zitten.
Bij de echt lastige dossiers laat je als casemanager pas je toegevoegde waarde zien. Je weet – door je kennis en ervaring – wat wel werkt, en wat niet.
En hoe je zo’n lastig verzuimdossier tot een goed einde moet brengen. En dat geeft uiteindelijk veel voldoening.
En kost je op de weg er naar toe soms wat nachtrust.
So be it.
Mark Idzinga, April 2014
Leave a Reply