Ik kreeg een mail van Joost, ondernemer. Of ik hem kon helpen.
Ik vind het lastig de juiste ‘toon’ te vinden voor het verzuimgesprek waarin ik mijn werknemer aanspreek op zijn verzuim. De balans tussen compassie en een zakelijke houding. Vaak is achteraf pas duidelijk wat voor die medewerker het beste werkt….
Herkenbaar.
Ik heb zelf jarenlang hiermee geworsteld. Met als gevolg dat sommige verzuimgesprekken totaal niet liepen.
Verzuimgesprekken eerder kwaad dan goed deden.
Tot ik een paar jaar geleden mij iets realiseerde.
Iets heel voor-de-hand-liggends.
Sindsdien is het vinden van de juiste toon iets wat altijd goed gaat. En zijn verzuimgesprekken eigenlijk nog maar een fluitje van een cent.
Even voor de duidelijkheid:
Goede verzuimgesprekken zijn cruciaal voor een vlot lopende reïntegratie.
Het zijn juist die momenten waarop je als casemanager de reïntegratie een duw in de goede richting kan geven.
Of niet.
Ik heb in mijn ruim 10 jaar als casemanager alle fouten wel zo’n beetje gemaakt die er te maken zijn. Sommige helaas zelfs veel vaker dan één keer…
De verkeerde toon in verzuimgesprekken aanslaan? Dat is zonder overdrijven zeker tientallen keren gebeurd.
Dan kwam ik in aanvaring met de werknemer tijdens een verzuimgesprek. Omdat ik het gevoel had dat de werknemer er niet alles aan deed om terug te komen. En ik een steeds meer zakelijke toon ging aan slaan.
(In mijn geval was het altijd: te zakelijk en te weinig meelevend. Zal ongetwijfeld iets te maken hebben met het feit dat ik van huis uit bedrijfskundige ben.)
De laatste jaren maak ik die fout echter niet meer.
Wat is er veranderd?
Ik kwam tot het inzicht dat je het verzuimgesprek altijd zakelijk moet benaderen. Maar dat de toon nooit zakelijk moet zijn.
Ook nooit hoeft te zijn.
Waarom niet?
Omdat je als casemanager en werknemer hetzelfde doel nastreeft: werkhervatting.
Jullie werken samen met elkaar naar hetzelfde doel toe.
En ook al heb je het idee dat de werknemer er alles aan doet om juist niet aan het werk te hoeven, mijn toon blijft hetzelfde: meelevend.
Niet denken in tegengestelde belangen.
Niet aldoor denken aan het werkgeversbelang: verzuimkosten, loonsanctie voorkomen, etc.
Maar juist denken: alles wat ik doe, doe ik om de werknemer te helpen met zijn reintegratie. En natuurlijk help ik dan automatisch de werkgever ook.
Ik spreek het ook uit naar de werknemer.
Dat ik het heel vervelend vind dat hij in deze situatie is beland. Maar dat als hij graag wil hervatten in zijn eigen werk, hij op mijn volledige inzet kan rekenen. Dat ik samen met de werkgever er alles aan ga doen om hem weer volledig terug te krijgen op de werkvloer.
En dat hij erop kan vertrouwen dat ik alle stappen die ik zet, zet omdat dit ons dichter bij die werkhervatting gaat brengen.
Eigenlijk is er inhoudelijk niks veranderd in de reintegratiestappen die ik volg. Niks veranderd in de strategie of tactiek. Maar de toon dus wél. Doordat ik tijdens verzuimgesprekken niet slechts primair denk aan het belang van de werkgever.
Deze kleine verandering in mind-set zorgt er voor dat verzuimgesprekken sindsdien stukken soepeler verlopen.
Sterker nog: sindsdien heb ik nooit meer een verzuimgesprek gehad wat onaangenaam verliep.
En dus zijn werknemers sneller aan het werk.
Werkgever én werknemer blij.
Heb je ook wel eens moeizame verzuimgesprekken? Misschien werkt het voor jou ook om verzuimgesprekken eens op deze manier in te steken.
Heb je misschien andere tips/tricks die voor jou goed werken? Ik hoor het graag. Je kunt hieronder je reactie achterlaten.
© Mark Idzinga
Jenny says
Helemaal mee eens. Iemand wordt immers niet ziek door eigen schuld. Het overkomt hem of haar. Van belang is dat je het vooral over het inkomen hebt dat je wilt behouden voor de werknemer. Lastig is wel als werknemer denkt dat via mij de werkgever iemand wil laten gaan. Dat is nooit mijn inzet en mag dat ook nooit zijn. Maar de Wet verbetering Poortwachter schrijft wel voor dat parallel een plan B, dus spoor 2 moet worden ingezet indien niet op heel korte termijn wordt hervat.
Jaap van Asperen says
Ben oud-collega vriend van Judith Brattinga en ga je graag volgen.
Mark Idzinga says
@Jenny: spoor 2 uiteraard alleen wanneer werknemer vanwege ziekte blijvend arbeidsongeschikt is voor het eigen werk en er geen ander passend werk voor handen is.
@Jaap: welkom 🙂
Annette Schram says
Helemaal mee eens. Je moet altijd kijken naar een win-win-situatie en daarom zal het gesprek ook veel soepeler verlopen. Wanneer een medewerker voelt dat er met hem/haar wordt meegedacht ontstaat er een verbinding.
Henk-Jan Koetsier says
Verzuim heeft veel impact op overlevers zoals van kanker. De verwarring die voor de werknemer optreedt in het beleven van zijn passie voor en na de boodschap. Ziekmelden is vaak geen optie, je bent al zo lang uit de running geweest, maar doorgaan ook niet. Vermoeidheid in extreme vorm wordt als een grote bepreking ervaren. Werkhervatting is na kanker veelal een onderschatte klus! Voor werknemer bij terugkeer zelf en voor casemanagers. Met alle waardering voor de positieve houding van beiden t.o.v. werkhervatting.